Hoe vraag jij om iets wat je nodig hebt? Dat blijkt voor veel mensen nogal een uitdaging te zijn. Ze vinden het prima en logisch als een ander het doet, maar iets voor jezelf vragen…

Dat is gek
Wat ik bij ADHD-vrouwen vaak hoor zijn gedachten die ze daarover hebben. Gedachten als “Dat vinden ze vast niet goed” of “Dat vinden ze vast heel gek” of “Als ik dat doe, ben ik gelijk een buitenbeentje”. Als ik ze dan vraag wat ze er zelf van zouden vinden als iemand anders zoiets vraagt vinden ze het eigenlijk helemaal niet raar of gek. Laat staan dat ze zo iemand als een buitenbeentje beschouwen.

Doen wat werkt
Een voorbeeld uit de praktijk: Het helpt S. enorm als ze tussen de middag kan hardlopen. Als ze thuis werkt doet ze dat dan ook lekker. Het hoeft geen uur, vaak is een kwartiertje al genoeg. Dan even douchen en weer lekker aan het werk.

Aanpassen
Ze ziet er enorm tegenop dat ze straks weer op kantoor moet werken, want dan kan dat niet meer denkt ze. En het zo helpt haar ontzettend tegen de chaos en drukte in haar hoofd en tegen bepaalde fysieke klachten. “Echt jammer dat het dan niet meer kan” zucht ze.

Bezwaren
Maar waarom eigenlijk niet? Als ik aan haar vraag wat de praktische bezwaren zijn, zijn die er eigenlijk niet. Ze heeft gewoon recht op pauze tussen de middag en als ze langer gaat kan ze die tijd gewoon inhalen. Er is een douche, dus na het rennen kan ze zich opfrissen. En toch vraagt ze het niet eens of ze tussen de middag soms wat extra tijd kan pakken om naar buiten te gaan en te doen wat haar helpt.

Overtuigingen
Als we hier dieper op in gaan komen er een aantal verstopte overtuigingen naar boven. Hierdoor komt het niet eens in haar op om er gewoon om te vragen.

Een ervan is: “Het is raar als ik dan niet mee lunch maar iets radicaal anders doe”. Eigenlijk luncht ze nu ook al niet mee, maar ze gaat ook niet rennen, dus lijkt ze nog een beetje normaal.

Sociale omgeving
Eigenlijk past S. zich enorm aan aan de sociaal geaccepteerde situatie op haar werk, waardoor ze niet doet wat haar zo helpt. Sterker nog, ze ziet er als een berg tegenop weer fysiek naar kantoor te moeten omdat ze denkt dat ze dan niet meer kan hardlopen. Het geeft haar veel stress en onrust. Voor een buitenstaander lijkt de oplossing zo makkelijk: “Gewoon gaan!”

Ik ben raar
Maar wat als je van binnen alleen maar dat stemmetje hoort dat zegt dat je dan raar bent? Dat je er dan niet bij hoort? Dat mensen je gek vinden? En wat nou als het wel heel belangrijk voor je is om erbij te horen en normaal gevonden te worden?

Ruimte
Door aan de slag te gaan met de overtuiging die S. over zichzelf had maar ook over wat andere mensen van haar vinden, is er ruimte ontstaan. Ruimte om te doen wat voor haar werkt. We hebben nieuwe, verruimende overtuigingen geïnstalleerd en S. heeft een nieuwe strategie en een plan van aanpak gemaakt om te kunnen krijgen wat ze nodig heeft. Na de lockdown gaat ze lekker rennen in de pauze.

Waar durf jij nog niet zo goed iets voor jezelf te vragen? Laat het me weten!