Zaterdagochtend, 18 juni. De dag van de Algemene Ledenvergadering van Vereniging Impuls en Woortblind. Vandaag is de dag dat ik officieel word aangesteld als bestuurslid. Deze dag staat al maanden op de agenda.

De dagen van tevoren heb ik nergens last van. Het is druk op mijn werk, we hebben nog een bestuursvergadering gehad en ik heb nog gesprekken met coachees gehad. Op zaterdag word ik vroeg wakker, wat ook niet bijzonder is. En ik voel het in mijn borst en in mijn buik. Onrust. Zenuwen. Hoezo dit ineens?

Ik maak me druk om onbenullige dingen. Ik pak om half 7 mijn hakken en bedenk dat mijn haar gewassen moet. En waar is die mooie nieuwe mascara? Gelukkig wordt de kleuter wakker om me af te leiden. We spelen circusje, ontbijten, en dan is het nog maar half 9. Hij gaat met zijn Playmobil spelen en ik weet het even niet. Ik voel de onrust in mijn buik naar mijn hoofd stijgen.

Dat is het moment waarop ik moet ingrijpen, weet ik uit ervaring. Dus ik ga zitten. Op mijn meditatiekussen. En voelen, wat er is, wat de onrust me probeert te vertellen.

Ik vind het spannend. Ik ben vaker op een ALV geweest, maar nog nooit als bestuurslid. Aspirant Bestuurslid, want het is nog niet officieel. En daar zit precies het spannendst stukje, wat de onrust veroorzaakt.

Vandaag gaan mensen zeggen wat ze van me vinden. Mensen die me eigenlijk niet kennen. En vandaag gaan ze zeggen dat het goed is dat ik in het bestuur zit. Tsja, of niet natuurlijk. En dan?

Het is een oud stuk, die angst voor afwijzing. De angst dat mensen iets van me vinden, iets over me gaan zeggen. En dat het dan negatief is. Dat ik stiekem, heel erg diep vanbinnen, nog steeds iets van verbazing voel als ik een compliment krijg of te horen krijg dat ik leuk en okee ben.

Kop boven het maaiveld

Ik ben van ver gekomen. Twee jaar geleden vond ik het helemaal prima om niet zichtbaar te zijn. Dan konden mensen ook niets van me vinden. En nu? Nu heb ik mijn eigen praktijk waardoor ik heel zichtbaar ben. Doe ik dingen op social media. Zit ik in het bestuur van onze belangenvereniging. Nou ja, bijna dan.

Boodschap

De boodschap die ik te verkondigen heb is blijkbaar belangrijker dan het laatste restje angst die er nog zit. De boodschap dat je een leuk leven kunt hebben mét je ADHD. Dat er hulp voor je kan zijn als je dat nodig hebt. Dat ADHD geen modeverschijnsel is, maar dat er sneller en beter gediagnosticeerd kan worden als je daar behoefte aan hebt, omdat er steeds meer bekend wordt over hoe ADHD zich bij vrouwen manifesteert.

Vertrouwen

Ik pas een aantal hulpbronnen toe om mezelf weer te stabiliseren, de onrust mag blijven, ik heb het in de hand. Dit zijn namelijk gezonde zenuwen en die horen er vandaag bij. Het wordt vast een ontzettend leuke dag waarop ik weer allemaal leuke mensen ga ontmoeten.

Druk maken

Wat kun je je toch druk maken, denk ik achteraf. Natuurlijk werd er niets negatiefs gezegd of gedaan. Het was een superleuke dag met alleen maar positiviteit. Ik heb ontzettend veel zin in de komende jaren als bestuurslid voor deze mooie vereniging. En gelukkig weet ik ook dat mijn brein zich wel aanpast.

Hoe meer positieve dingen er gebeuren, hoe minder zorgen mijn brein zich om zulke dingen maakt.

Waar maak jij je nog druk om? En dat het achteraf helemaal niet nodig bleek te zijn? Laat het me weten!