Het is een prachtige zonnige zaterdagmorgen. Ik had de kleuter al beloofd om naar de dierentuin te gaan en deze mooie ochtend maakt het een extra feestje. Een beetje op de automatische piloot ga ik richting Amsterdam in plaats van Amersfoort en ik neem de verkeerde afslag. Daarna presteer ik het om nog twee keer fout te rijden en zet ik Waze maar eens aan. Driemaal is scheepsrecht toch? Maar goed, we zijn uiteindelijk op de juiste weg, letterlijk, en de kleuter en ik zingen vrolijk met de radio mee.

BAM!

Ineens komt er iemand van de invoegstrook af en die knalt tegen onze zijkant. Ik schrik me kapot. Ik zet gelijk de alarmlichten aan en rij de vluchtstrook op. Gelukkig rijdt degene die ons aanreed achter ons aan. Mijn eerste aanrijding ooit en ik sta een beetje te trillen. De schade lijkt mee te vallen en de kleuter en ik zijn ongedeerd. De bestuurster van de andere auto gelukkig ook, dat is het belangrijkste.

112?

Er komt, superlief, een auto van de wegenwacht aan. Ik hijs de kleuter in een geel hesje en parkeer hem veilig achter de vangrail. De wegenwachtmeneer vindt dat we niet veilig genoeg staan en wil graag dat we doorrijden naar de volgende afslag. En ik voel aan mijn hele lijf: dit moet ik nu niet doen. Ik geef aan dat ik daar even niet toe in staat ben en hij vraagt of ik 112 heb gebeld. 112 gebeld? Blijkbaar heb ik niet goed aangegeven wat er met me aan de hand is, dat het gewoon even niet gaat, en ik leg hem dat snel alsnog uit. 

Freeze

Ik voel aan alles dat ik in een freeze zit door de schrik. Mijn lijf, mijn hoofd. Ik kan niet goed meer nadenken wat er nu moet gebeuren. Even rustig ademhalen, even een slok water. We vullen de papieren in voor zover we kunnen. Maar het is koud, de kleuter staat nog steeds braaf achter de vangrail te wachten en we staan langs de snelweg. We wisselen telefoonnummers uit en hebben later contact.

Stijf

Ik herken een oud patroon, ik merk wat mijn lijf doet. Ik ga op slot. De verbinding tussen mijn hoofd en mijn lijf verdwijnt en ik ga in mijn hoofd zitten. Die anderhalve meter lijf is er nog wel, maar ik merk het niet meer op. Ik rijd naar de dierentuin, parkeer de auto en bel mijn man. “Nee hoor, het gaat goed, er is niets aan de hand en de schade valt denk ik wel mee”, stel ik hem gerust en we gaan naar binnen.

Loslaten

In de dierentuin komt het eruit. Ik heb geleerd dat ik het ook moet laten komen. Dus er komen wat tranen, ik begin te trillen, mijn lip bibbert. Ik laat het gaan. Kom maar op. Dan is het eruit. In mijn coachopleiding heb ik geleerd hoe belangrijk het is om die lichamelijke reactie er te laten zijn, zodat het zich niet vast gaat zetten in mijn lichaam. Toch geeft mijn lijf een reactie die niets fysieks met de aanrijding te maken heeft en die ik maar al te goed ken als ik veel stress heb: mijn nek zit vast, mijn schouders doen zeer, mijn schouderbladen zitten halverwege mijn oren.

EFT

Thuis besluit ik te gaan tappen. Een voor mij redelijk nieuwe techniek die ik ook toepas bij sommige van mijn coachees om het gevoel, de energie weer te laten stromen. Ik tap op de fysieke reactie die mijn lijf geeft, de stress die ik nog steeds voel. Terwijl het zo klein en onbeduidend leek, want hebben geen fysiek letsel en de schade valt mee, heeft het in mijn hoofd toch echt wel het een en ander gedaan.

Opgelost

Het tappen helpt enorm goed, de volgende ochtend is de stress uit mijn lijf en uit mijn hoofd. Ik heb met de dame in kwestie afgesproken op de parkeerplaats van het plaatselijke grand café en we vullen samen de rest van de papieren in. Wat fijn dat ik mijn hoofd en mijn lijf zo goed ken en weet wat me helpt in deze situatie. Dat ik mezelf kan helpen, weet wat mijn hulpbronnen zijn en die op deze manier kan inzetten.

Boem is ho, letterlijk. Want ik moest echt even ho-houden om mezelf overeind te kunnen houden en mezelf te helpen verder te kunnen. Heb jij wel eens zo’n situatie meegemaakt en wat gebeurde er toen bij jou vanbinnen?