Het is zondagochtend en het regent. Ik moet nog het één en ander aan werk doen, een stuk huishouden, de was en wat schrijven. Kleutermans staat al vroeg naast mijn bed. F*k it ook, we gaan er ook gewoon een leuke dag van maken. Ik gooi gauw de was in de machine, trek de stofzuiger door de tent en we vertrekken richting binnenspeeltuin.

Herriehal

Met de ervaring dat ik ook in een herriehal wel kan werken als ik een rustig plekje heb gevonden gaan we op weg. Hoe druk kan het daar nou zijn op zondagochtend om half 11? We komen aanrijden en de parkeerplaats is vol. Bomvol. Shoot. Ik stel voor dat we naar de dierentuin gaan, de abonnementen zitten nog in mijn zak. Dikke tranen, hij had zich er zó op verheugd. Ik parkeer de auto een stuk verderop en we gaan kijken of we nog naar binnen kunnen.  

Prikkelhel

We mogen naar binnen en toevallig komt er net een tafeltje vrij. Midden in de zaal, precies op de plek waar je van drie speelhoeken de volle laag lawaai om je oren krijgt. Ik ging ehm… werken… toch? Wahahaha! Grappig! De kleuter smijt zijn laarzen en zijn jas aan de kant en is er al vandoor. Een rustiger plekje is er niet. Het is tot aan de nok gevuld met krijsende, huilende babies, peuters en kleuters. Alles rent, gilt en smijt met ballen, achtervolgd door oververmoeid ogende ouders. Als er een prikkelhel bestaat, is het hier. Ik haal een paar keer diep adem en een kop koffie.  

Geluid uit

En nu? Omdat ik van plan was te gaan werken en te studeren heb ik mijn MacBook en mijn noise cancelling koptelefoon meegenomen. Die zet ik gelijk op met mijn favoriete playlist van Spotify. Eerst even aarden, weer tot rust komen, deze idiote omgeving in me opnemen. Mijn playlist bestaat niet bepaald uit rustige muziek, maar wel uit muziek waar ik blij van word en die me geen extra prikkels geeft. Ik hoor nog wel wat rumoer om me heen, maar het wordt zodanig gedempt dat ik erop begin te vertrouwen dat het nog wel eens wat kan worden met dat stuk schrijven.  

Bubbel

Ik zak langzaamaan in mijn bubbel, de wereld om me heen wordt een beetje vaag en blurry. Het lukt me hier, in deze hysterische zee van prikkels, gewoon om te schrijven en alles te doen wat op mijn lijstje stond. En zelfs wat meer, want de kleuter is hier niet weg te slaan en wil tot het einde blijven. Dat redden we niet, om 16:00 heb ik het echt gehad. Ik heb een houten kont en de prikkels komen weer binnen dus het is tijd om weer naar huis te gaan.  

Wat hielp?

Wat me hielp in deze situatie was een goede voorbereiding. Ik ben wel vaker in een Herriehal geweest (al was het nu extreem) en weet wat ik nodig heb om daar comfortabel te zijn. En als ik comfortabel ben, kan ik werken. Ik had me dus voorbereid door mijn werk mee te nemen én mijn koptelefoon. Dat het veel drukker was dan ik had verwacht viel even tegen. Maar eigenlijk maakt het niet uit of er 20 of 100 kinderen zijn, lawaai is er sowieso in zo’n omgeving.  

Genieten

En wat vooral hielp was dat ik zag hoe intens mijn kind hiervan genoot. Al had ik niets uit mijn handen gekregen, dan was het ook prima geweest. Hij heeft nu een leeftijd waarop hij behoorlijk zelfredzaam is en alleen even langskomt om te eten en te drinken. Eerlijk is eerlijk, ik ben twee keer zo lang bezig geweest dan wanneer ik thuis op kantoor zit. Maar toch is dit een prestatie waar ik trots op ben met mijn auditief prikkelgevoelige brein.   Hoe bereid jij je voor op situaties waarvan je weet dat ze prikkeluitdagend zullen zijn? En krijg je dan nog wel iets gedaan?