Eindelijk was het zover: ik mocht mijn NLP Master Practitioner certificaat in ontvangst nemen. Ik heb er best wat voor moeten doen, het is niet voor niets internationaal erkend. En wat is het een mooie reis geweest! Die begon vanuit de wens om NLP trainer te worden, waarvoor ik de Master nodig heb. En die reis eindigde zondag met….. rust… en tijd voor mezelf en mijn gezin.

Watskeburt!

Die droom, om trainer te worden, is er nog steeds. En in de Master leerde ik ook mijn grote struikelblok van heel dichtbij kennen. Haast. Ik had altijd het gevoel van haast in mijn lijf, van urgentie. Het voelde altijd alsof 24 uur helemaal niet genoeg is in een dag. En daar had ik eerst iets mee te doen. Dat gevoel in mijn lijf zorgde namelijk voor enorme onrust in mijn hoofd.

Ochtendspits

Die ochtendspits waar ik bijvoorbeeld iedere dag tegenaan liep, valt bij mij namelijk best mee. We hebben een strakke routine en als we ons daaraan houden is er niets aan de hand.

En daar ging het dus ook gelijk mis. Want als er ook maar iets geks gebeurde, had ik gelijk crisis in mijn hoofd. En dat had zijn weerslag op mijn kind, op mezelf en eigenlijk op de hele dag.

Plannen

Dit gebeurde niet alleen met die ochtendroutine. Als ik bijvoorbeeld ergens naartoe moest, was ik weken van tevoren al bezig met routeplanners en OV-adviezen en had ik tot op de minuut nauwkeurig helder hoe laat ik onder de douche moest staan en naar de bushalte moest hollen. Het werkte prima. Als er maar niets geks gebeurde. En iets geks was bijvoorbeeld al dat mijn schoenen niet op de plek stonden waar ik ze had verwacht.

Judger

Ik heb in een eerder blog al eens geschreven over een bepaalde voorkeur die je kunt hebben om dingen te doen, judging of perceiving. Ik ben dus een absolute judger. Ik hou van agenda’s, deadlines, lijstjes en weten waar ik aan toe ben. Maar de vraag kwam wel naar boven: doe ik dit omdat het goed voor me werkt? Of is dit iets wat me van nature goed afgaat? Want als dit iets is wat ik van nature doe, waarom ervaar ik dan zoveel stress en haast?

Nature of Nurture?

Daar ben ik niet precies achter gekomen. Ik ben er wel achter gekomen hoe ik mezelf haasten doe, wat ik precies doe op een ochtend of een dag waardoor ik dit gevoel en de stress krijg. En het mooie is dus dat als je weet hoe je dat doet, je “gewoon” iets anders kunt gaan doen! En dan krijg je dus een ander resultaat. Ik ben meer achterover gaan leunen. Meer adem gaan halen. Meer pauzes gaan nemen. En daarmee kwam er veel meer rust.

Pauze

Ik heb mijzelf dus een pauze gegund in mijn werk, in iedere week een blog schrijven en veel posten op social media. Niet dat ik geen inspiratie meer had, maar het kostte te veel tijd omdat het een moetje werd. Door het moeten droogde de inspiratie en de zin wel snel op. Dus die pauze was superfijn en nu kan ik weer lekker door.

Tijd maken en nemen

Ik maak nu extra tijd voor de dingen die ik leuk vind, die ook belangrijk zijn en waarvan ik geniet. En daardoor blijven andere dingen soms even liggen. De was, bijvoorbeeld. Of het blog dat ik van plan was te schrijven. En het mooie is, dat het nu okee voelt. Het is niet iets wat op de achtergrond in mijn brein blijft sluimeren. Ik plan het nog steeds in, maar niet meer zo strak.

Deze nieuwe strategie bevalt me goed, het geeft rust. In mijn hoofd en in mijn lijf.

Wil je ook eens kijken hoe je de dingen die je doet misschien anders kunt doen? En ervaren wat dat met jouw lijf en jouw hoofd doet? Neem dan eens contact met me op voor een breinstormsessie.