Nu we weer meer mogen, lijkt het weer wat actueler te worden: “erbij horen”. En, onvermijdelijk dus ook “er niet bij horen” en afwijzing. Het was deze week echt een beetje een thema, zowel bij mezelf als bij mijn coachees. Waar het tijdens de lockdown een beetje op de achtergrond was verdwenen, komt de vraag ineens weer boven. Ben ik okee? Hoor ik er nog bij?

Ik ben okee

Bij mij was het vooral een bevestiging. Dat ik (nog steeds) okee ben, dat ik er mag zijn. Op het werk, in mijn koor, in het bestuur van de belangenvereniging. Op alle vlakken voel ik het: ja, ik mag er zijn. Ik ben okee. Met alles erop en eraan.

Hoor ik er wel bij?

Dat is lang niet altijd zo geweest, een groot gedeelte van mijn leven was ik vooral bezig in sociale situaties om me in allerlei bochten te wringen, me aan te passen. De overtuiging dat ik niet goed was zoals ik was, zat er al vroeg in. Ik was te druk, te chaotisch, te aanwezig, ik praatte te veel, liet weinig ruimte over voor andere mensen. Ik was vooral bezig met mezelf af te vragen:

• Hoor ik hier wel bij?
• Mag ik hier zijn?
• Vinden jullie me wel leuk?

Rust in de tent

Doodvermoeiend was dat. En uiteindelijk heb ik de ruimte gevonden en kan ik echt mezelf zijn. Als Saskia, als moeder, als coach, in alle rollen die ik heb in mijn leven. Het enige dat ervoor nodig bleek, was mezelf goed genoeg vinden. Toen ik okee met mezelf werd, mezelf kon accepteren met alles wat erbij hoort, gaf dat een bepaalde rust waardoor andere mensen me blijkbaar ook okee gingen vinden.

Of, en dat is misschien wel een grappige gedachte, vonden ze me allang okee en had ik dat helemaal niet in de gaten.

Verbinding

Afgelopen weekend had ik een klein feestje. Ik had een spelletjesmiddag georganiseerd met ADHD-genoten. Er kwamen er 7 en het was net zo druk als je je kunt voorstellen. En ik voelde vooral dat het goed was. Ze zijn net als ik. Druk, chaotisch, veel praten, dingen laten vallen, niet meer weten wat je ging zeggen midden in een zin. ADHD was okee die middag. Ik was okee die middag. Wij waren okee. Er was zoveel verbinding en leukigheid en gezelligheid terwijl we elkaar eigenlijk nog helemaal niet zo goed kennen, typisch ADHD…

Nieuwe overtuigingen

Het was zo fijn om weer eens te ervaren dat ik er helemaal bij hoor. Wat heb ik dat gemist!

Het geeft me rust en ruimte, om mezelf te mogen zijn, te kunnen zijn, te durven zijn. Bij iedere positieve ervaring wordt de nieuwe overtuiging die ik over mezelf heb dieper en dieper geïnstalleerd. Ik ben goed, met alles erop en eraan. Mét mijn drukte, mét mijn chaos, mét mijn aanwezigheid. Omdat ik die ruimte in kan nemen, kan ik ook ruimte aan anderen geven. Anders zou ik ook geen coach kunnen zijn.

En jij?

Hoe zou het voor jou zijn om dat te ervaren? Wat heb je nog nodig om het gevoel te hebben dat je erbij hoort? Om goed te zijn met jezelf? Laat het me weten!