Hoe ADHD zijn sporen kan achterlaten werd gisteren weer eens pijnlijk duidelijk. Niet alleen als je zelf ADHD hebt, maar ook als één van je ouders er last van heeft, gediagnosticeerd of niet, kan het nog grote invloed op je volwassen leven hebben.

Verdwijnen in je hoofd
Zelfs als je zelf een volwassen vrouw bent kan het je tegenhouden in de keuzes die je wilt maken en dingen die je wilt doen. Als er nog overlevingsstrategieën spelen bijvoorbeeld.

Zo vertelde Anne^*), die ADD heeft, dat het heel handig was om “te verdwijnen” als haar vader, met wat later bleek ADHD, vanuit het niets heel boos werd en ontplofte. Het was dan goed er even niet te zijn, en Anne ging in haar eigen hoofd zitten. Zodat papa weer rustig kon worden.

“Waarom ben ik niet normaal?”
Die overlevingsstrategie werkte dus prima voor haar. Toen ze op de middelbare school kwam en daar gepest en bekritiseerd werd, deed ze hetzelfde. Ze verdween in haar hoofd, deed haar uiterste best om onzichtbaar te worden. Het laatste jaar op de middelbare was wel okee en ze kreeg zelfs wat vriendinnen. In de interactie met hen kon ze moeilijk zichzelf zijn, ze was een echte pleaser. Want wat nou als ze boos op me worden? En waarom ben ik niet gewoon normaal?

Nieuwe dingen blijven spannend
Wat was ze blij toen de middelbare school afgelopen was. Ze was vastbesloten dat vanaf nu alles anders zou worden. Maar dat gebeurde dus niet. Nieuwe dingen waren heel erg spannend. Nieuwe mensen waren doodeng. Wat nou als het weer gebeurt? Wat nou als mensen weer zomaar boos op me worden?

“Ik ben niet belangrijk genoeg”
Als ze van een nieuwe situatie spanning of stress kreeg, wat eigenlijk altijd wel het geval was, ging ze het liefst dingen uit de weg. Daardoor was er ook geen echte groei en ontwikkeling mogelijk. Daarnaast vond ze zichzelf niet belangrijk genoeg om te staan voor haar eigen keuzes, meningen en ambities. Gelukkig heeft Anne een hele betrokken moeder die haar met mij in contact bracht.

Aan de slag
We zijn in het coachtraject flink aan de slag gegaan met de beperkende overtuigingen die ze in de loop der jaren over zichzelf had gekregen: dat ze niet leuk genoeg is om mee om te gaan, dat ze niet normaal is. Dat nieuwe dingen heel eng zijn en dat er dan van alles mis kan gaan. We hebben de focus kunnen verleggen naar dingen die haar helpen in nieuwe situaties, de hulpbronnen die ze in zich heeft.

Anne is goed op weg naar het bereiken van haar doelen: dat ze zich mag laten zien zoals ze is en vol vertrouwen nieuwe dingen aan kan vliegen. Haar grote droom is om psycholoog te worden en andere mensen te helpen. Ze is hard op weg die droom te verwezenlijken.

Wat doe jij nog wat vroeger goed van pas kwam, maar nu niet meer zo functioneel is? Deel het met me!

*) Anne is niet haar echte naam. Persoonlijk verhaal met toestemming gedeeld.