“Wat wil je het liefst bereiken met de coaching?” is een vraag die ik altijd stel als ik met iemand in een breinstormsessie zit. Waar wil je naartoe? Vaak komt er dan eerst iets oppervlakkigs, of iets wat iemand juist niet meer wil.

“Ik wil mezelf zo kunnen gedragen dat mensen me wat aardiger vinden”. Ik zag het antwoord van J. niet aankomen en de heftigheid van de emotie was duidelijk voelbaar. Wat is er allemaal bij deze dame gebeurd dat ze zich op haar 57^e nog zo graag wil aanpassen om maar aardiger gevonden te worden?

“Mezelf kunnen zijn”
“Maar wat wil je ECHT?” vroeg ik haar. Wil je echt gedrag aanleren waarmee mensen je aardiger gaan vinden? Nee, dat was het niet. Ze wilde heel graag zichzelf kunnen zijn. Zijn wie ze echt is, in essentie. En dat mensen haar dan aardig vinden om wie ze echt is.

Nuanceverschil
Een klein nuanceverschil misschien. Maar een wereld van verschil in het hoofd van een ADHD-vrouw. Als je je al zoveel aangepast hebt aan het leven om je heen en het is nog steeds niet “gelukt”, zoals J. het noemde, dan kan ik me zomaar voorstellen dat je op je 57^e lichtelijk wanhopig bent. Dat je nog steeds het gevoel hebt dat je altijd het buitenbeentje bent, er nooit echt bij hoort, mensen je niet echt begrijpen… dat je nog steeds geen echte vriendinnen hebt die jou eens bellen om leuke dingen met je te doen.

Onvervuld verlangen
Dat doet pijn. Dat doet pijn op je 7^e, op je 27^e en dus nog steeds op je 57^e. En misschien doet het dan nog wel meer pijn omdat je er al zo lang naar verlangt en omdat je op je 27^e misschien nog wel dacht dat het zou gaan lukken.

Maar nee dus. Het lukt J. niet. Ze is te luidruchtig (vindt ze zelf), ze geeft te snel haar mening en ze bemoeit zich met dingen die haar niets aangaan.

Liefde en zorgzaamheid
We zijn samen gaan kijken waar dit gedrag vandaan kwam. Het “bemoeien” voelde voor haar niet als bemoeien. Ze deed het immers uit liefde, uit zorgzaamheid. Voor haar kinderen, voor haar man. “Doe je jas aan” “Eet meer groente” “Je moet op tijd naar bed” “Had je wel gespaard voordat je die playstation kocht?” Het was goed bedoeld, maar de mensen dichtbij haar vonden haar maar bemoeizuchtig als ze haar bezorgdheid op die manier uitte.

Betweter
Ook mensen die wat verder van haar afstonden waren vaak het doelwit van haar goedbedoelde adviezen. Die vonden haar maar een bemoeizuchtig mens en ze kreeg het gevoel dat mensen niet meer zo graag met haar wilden omgaan. Zelf had ze stappen gezet op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en inzichten gekregen hoe ze beter voor haar gezondheid kon zorgen. Dat wil ze graag delen, zodat mensen daar hun voordeel mee kunnen doen. Want iedereen wil toch een beter leven? Waarom luisteren ze dan niet gewoon?

Communicatie
Wat voor J. belangrijk is, kan voor een ander aanvoelen als bemoeizucht. Dus we zijn op zoek gegaan naar andere manieren waarop ze haar zorgzaamheid kan uiten, op een manier die voor een ander niet opdringerig en bemoeizuchtig overkomt. J. weet inmiddels goed hoe het voor zowel haar werkt als voor de mensen om haar heen. En het blijft werk in uitvoering, maar ze is zich heel bewust geworden wat het resultaat van haar communicatie is als ze dicht bij zichzelf kan blijven én kan voldoen aan een belangrijke kernwaarde die ze heeft: zorgen voor de mensen om haar heen. Het zit allemaal in de details.

Uit eten
Inmiddels heeft J. me laten weten dat ze gezellig op stap is geweest met een vriendin en dat de avond op alle fronten geslaagd was. Dit was voor herhaling vatbaar, zowel voor haar als voor haar vriendin. En zo kun je zelfs nog op je 57^e leren hoe je vrienden maakt. En houdt!

Wat wil jij echt?
Dus wat wil jij echt? Wat is jouw verlangen? Kijk eens naar wat je wilt, is dat echt iets wat je wilt of gaat het meer om wat je niet wilt? Laat het me weten!